June 2006
Nog een keer: waar gaat het eigenlijk om?
23-06-06 10:47
Nog een voorbeeld bij het vorige item in deze blog: de vergrijzing. Hoe zorgt de omschrijving van het probleem voor de passende oplossing?
Er is een rapport uitgekomen over vergrijzing en wat hieraan te doen. Door het probleem te definiëring als vergrijzing wordt het antwoord ingegeven: sparen voor de toekomende kosten of de toekomstige kosten door meer mensen te laten betalen. Wanneer we het probleem definiëren als ontgroening dan ligt de oplossing bij het betalen van geboorte premies en het creëren van goede en passende kinderopvang en het 'zorgen' voor een positieve waardering van werken met kinderen.
Wanneer we het probleem definiëren als een verstoorde balans tussen inkomsten en uitgaven van premies dan ligt de oplossing op het gebied van het anders vormgeven van belastingheffing en premies.
Wanneer we het probleem bekijken vanuit de relatie vitaliteit en arbeid: vitale mensen kunnen voor zichzelf zorgen door middel van arbeid en niet vitale mensen niet, dan is heel de discussie over aan leeftijd gebonden uitkeringen een discussie die nergens over gaat, alsof leeftijd de vitaliteit bepaalt.
Er is een rapport uitgekomen over vergrijzing en wat hieraan te doen. Door het probleem te definiëring als vergrijzing wordt het antwoord ingegeven: sparen voor de toekomende kosten of de toekomstige kosten door meer mensen te laten betalen. Wanneer we het probleem definiëren als ontgroening dan ligt de oplossing bij het betalen van geboorte premies en het creëren van goede en passende kinderopvang en het 'zorgen' voor een positieve waardering van werken met kinderen.
Wanneer we het probleem definiëren als een verstoorde balans tussen inkomsten en uitgaven van premies dan ligt de oplossing op het gebied van het anders vormgeven van belastingheffing en premies.
Wanneer we het probleem bekijken vanuit de relatie vitaliteit en arbeid: vitale mensen kunnen voor zichzelf zorgen door middel van arbeid en niet vitale mensen niet, dan is heel de discussie over aan leeftijd gebonden uitkeringen een discussie die nergens over gaat, alsof leeftijd de vitaliteit bepaalt.
blog comments powered by Disqus
Waar gaat het eigenlijk om?
22-06-06 17:07
De formulering van problemen of vraagstukken is erg belangrijk voor de uitkomst die je zoekt of krijgt. Even een paar recente voorbeelden ter toelichting.
Wanneer we spreken over integratie dan wordt daarbij gesteld dat de ander zich moet aanpassen (inburgeren). Gek genoeg gaat het in deze vooral om een persoonlijke angst of vrees, namelijk de angst om het zelf bij het verkeerde eind te hebben. Mensen met een andere manier van leven of cultuur tonen dat onze eigen manier van leven of cultuur niet zaligmakend is. Hier kun je op twee manieren me om gaan. Zelf aanpassen (dus stellen dat je zelf ongelijk hebt) of je eigen cultuur als waarheid betitelen en dus zeggen dat de ander ongelijk heeft. Uiteraard is het laatste voor jezelf makkelijker dan het eerste. Een persoonlijke angst wordt omgezet in een dwang naar de ander om zich aan te passen.
Wanneer je dus de vraag 'waarom voel ik me bedreigd door een andere manier van leven' stelt dan vraagt dit om een heel andere oplossing en een heel andere aanpak.
Nog wat meer over de intergratie problematiek. Wanneer we de problematiek vertalen naar een religieuze of culturele diversiteit dan is het wederom een vraagstuk over dominantie en een vraagstuk over grote groepen met alle stigmatisering tot gevolg. Wanneer we de algemene menselijke waarden als respect en vertrouwen als uitgangspunt nemen dan kunnen we constateren dat er geen sprake is van verschil maar van overeenstemming, namelijk dat respect en vertrouwen waardevolle uitgangspunten zijn voor handelen en gedrag. Wanneer iemand respectloos met de ander omgaat of iemand wantrouwt dan wel het vertrouwen schaadt dan is er sprake van een issue, een bespreekbaar issue in zijn context.
Helaas moeten we dan wel constateren dat het ontbreken van deze basale menselijke waarden de kern van de problematiek is. Jammer is dat ook in deze de oplossing ligt in het eigen handelen en niet in het handelen van de ander. Wederom moeten we constateren dat ons falen, in deze het gebrek aan respect en vertrouwen, de veroorzaker is van het probleem.
Wanneer we spreken over integratie dan wordt daarbij gesteld dat de ander zich moet aanpassen (inburgeren). Gek genoeg gaat het in deze vooral om een persoonlijke angst of vrees, namelijk de angst om het zelf bij het verkeerde eind te hebben. Mensen met een andere manier van leven of cultuur tonen dat onze eigen manier van leven of cultuur niet zaligmakend is. Hier kun je op twee manieren me om gaan. Zelf aanpassen (dus stellen dat je zelf ongelijk hebt) of je eigen cultuur als waarheid betitelen en dus zeggen dat de ander ongelijk heeft. Uiteraard is het laatste voor jezelf makkelijker dan het eerste. Een persoonlijke angst wordt omgezet in een dwang naar de ander om zich aan te passen.
Wanneer je dus de vraag 'waarom voel ik me bedreigd door een andere manier van leven' stelt dan vraagt dit om een heel andere oplossing en een heel andere aanpak.
Nog wat meer over de intergratie problematiek. Wanneer we de problematiek vertalen naar een religieuze of culturele diversiteit dan is het wederom een vraagstuk over dominantie en een vraagstuk over grote groepen met alle stigmatisering tot gevolg. Wanneer we de algemene menselijke waarden als respect en vertrouwen als uitgangspunt nemen dan kunnen we constateren dat er geen sprake is van verschil maar van overeenstemming, namelijk dat respect en vertrouwen waardevolle uitgangspunten zijn voor handelen en gedrag. Wanneer iemand respectloos met de ander omgaat of iemand wantrouwt dan wel het vertrouwen schaadt dan is er sprake van een issue, een bespreekbaar issue in zijn context.
Helaas moeten we dan wel constateren dat het ontbreken van deze basale menselijke waarden de kern van de problematiek is. Jammer is dat ook in deze de oplossing ligt in het eigen handelen en niet in het handelen van de ander. Wederom moeten we constateren dat ons falen, in deze het gebrek aan respect en vertrouwen, de veroorzaker is van het probleem.
Weten, echt weten en willen
08-06-06 10:38
Afgelopen dinsdag hebben we de negen stellingen over Nishida in de pilot-groep besproken. Heel bijzonder en een goede start voor deze filosoof. Hij was een Japanse filosoof rond de twintigste eeuw wisseling en bracht het westerse denken en het Japanse denken bij elkaar. Ik zou het liever anders formuleren: hij legt het Japanse denken uit op basis van westerse theorieën en ideeën. Hiermee maakte hij het Japanse denken toegankelijk voor westerse denkers en het westers denken voor Japanse denkers. (zie ook zijn afbeelding bij Corporate Philosophers)
Een kernpunt van zijn denken is dat hij beschrijft dat we in het westen een onderscheid maken tussen mens en wereld. In het Japans denken is dit één geheel. Wanneer iemand naar de wereld kijkt (of beter de wereld beleeft) dan ziet (beleeft) hij zichzelf. Wat hier nu zo bijzonder aan is, is dat in het communiceren over de wereld en het onderzoek naar de wereld het individu belangrijker is dan de realiteit. Omdat er eigenlijk alleen maar over een specifieke wereld wordt gesproken. De uitspraak over de wereld (bijvoorbeeld over een bedrijf) zegt dus meer over de spreker dan of de realiteit.
Hij heeft ook een bijzonder beeld op gedrag en gedragsveranderingen. Gedrag is een directe afgeleide van het wereldbeeld dat iemand heeft. Pas wanneer iemand in zijn hoofd een eenheid heeft 'geschapen' zal hij gaan handelen in de realiteit. Wil iemand zijn gedrag veranderen dan moet eerst zijn persoonlijke wereldbeeld veranderen. Dit kan overigens niet zonder strijd; verandering treedt alleen maar op als de realiteit botst met het persoonlijke wereldbeeld. Kennis en willen worden dan uiteindelijk weer eenheid.
"To think in an certain way but not to desire in the same way means that one does not yet truly know."
Een kernpunt van zijn denken is dat hij beschrijft dat we in het westen een onderscheid maken tussen mens en wereld. In het Japans denken is dit één geheel. Wanneer iemand naar de wereld kijkt (of beter de wereld beleeft) dan ziet (beleeft) hij zichzelf. Wat hier nu zo bijzonder aan is, is dat in het communiceren over de wereld en het onderzoek naar de wereld het individu belangrijker is dan de realiteit. Omdat er eigenlijk alleen maar over een specifieke wereld wordt gesproken. De uitspraak over de wereld (bijvoorbeeld over een bedrijf) zegt dus meer over de spreker dan of de realiteit.
Hij heeft ook een bijzonder beeld op gedrag en gedragsveranderingen. Gedrag is een directe afgeleide van het wereldbeeld dat iemand heeft. Pas wanneer iemand in zijn hoofd een eenheid heeft 'geschapen' zal hij gaan handelen in de realiteit. Wil iemand zijn gedrag veranderen dan moet eerst zijn persoonlijke wereldbeeld veranderen. Dit kan overigens niet zonder strijd; verandering treedt alleen maar op als de realiteit botst met het persoonlijke wereldbeeld. Kennis en willen worden dan uiteindelijk weer eenheid.
"To think in an certain way but not to desire in the same way means that one does not yet truly know."