In het denken over waarheid is het lastig om vast te stellen of het object van kennis een object is dat als zodanig gekend kan worden of dat er altijd sprake is van een subjectieve waarneming, waarbij de mens de kenmerken aan het andere oplegt.
Wanneer je wijn drinkt en proeft, kun je dan de wijn als zodanig leren kennen of blijft het altijd een persoonlijke ervaring en beleving? Gezien de vele waarderingen zou je kunnen stellen dat we wijn nooit objectief kunnen benaderen, zeker niet in het proeven.

Wist je trouwens dat het mogelijk is om dezelfde moleculen in Champage aan te treffen als in perziken, terwijl deze van oorsprong niet in druiven en gist voorkomen. Kennelijk verandert de moleculaire samenstelling van Champagne in zijn rijpingsproces. Het is dan weer niet zo raar dat bij het proeven van die Champagne ook de smaak van perzik aanwezig is. Maakt dat van die Champagne een perzik-drank?

Cornelis Verhoeven schrijft in zijn Inleiding tot de verwondering over de expert:

”Een wijnkenner in een gezelschap legt een rem op het genot van een glas wijn“. (pag. 17)

Van de expert mag je vrezen dat hij over een bepaald stadium van verwondering en dankbaarheid heen is en hij stelt daardoor alleen nog maar eisen. Zakelijk gezien kun je, in een inhoudelijk gesprek maar beter een kenner als gesprekspartner hebben. Iemand die veel weet heeft van de materie en niet pretentieus is, heeft immers veel meer oog voor wat zich binnen die wereld afspeelt. Maar als hij de verwondering kwijt raakt, dan kun je hem maar beter niet als disgenoot hebben, omdat zijn nieuwsgierigheid in zijn eigen wereld is verdwenen. Alle kennis die hij had wordt tot louter feitenkennis. Met verwijzing naar de Grot van Plato: deze mens zit dus muur vast in zijn duisternis.