We dalen nog een keer af in de Grot van Plato, nu aan de hand van Hannah Arendt. Nog even in herinnering: de mens zitten vastgeklonken aan hoofd en voeten. Ze kunnen elkaar niet zien en niet met elkaar spreken. Hier vertelt Arendt iets heel bijzonders over. Je kunt op twee manieren met een gebeurtenis in de wereld omgaan, je kunt deelnemen of aanschouwen. Tegelijkertijd deelnemen en aanschouwen kan niet. Zodra je deelneemt kies je partij, en dat maakt aanschouwen als proberen partij-loos te zijn onmogelijk. Aanschouwen veronderstelt dat je ook verplaatst in de posities van anderen. Zodra je handelt, neem je positie in.

Communiceren kan ook op twee manieren, zo kun je communiceren binnen het acteren, of communiceren over dat wat er gebeurd. De laatste vorm beschrijft beschouwen, de eerste acteren.

Hiermee verbeeldt de gebondenheid van de mensen in de grond, de gebondenheid in de handeling. De weg naar buiten staat voor het aanschouwen, het loskomen van die gebondenheid. Plato kiest voor de beschouwelijkheid, de Vita Contemplativa. Arendt kiest ook voor de activiteit, het handelen, omdat de mens zich alleen zo kan openbaren: de Vita Activa.